[Hierdie verhaal het blykbaar regtig gebeur. Dit sou plaasgevind het op die klein dorpie Eendekuil in die Swartland. Ek kan natuurlik nie persoonlik vir die waarheid daarvan instaan nie. Nietemin, die boodskap is duidelik en die tragiese aspek daarvan is iets wat mens eintlik dikwels beleef…]
Die plaaslike leraar kry ‘n versoek om iemand te begrawe. Die oorledene was kerklik egter glad nie betrokke nie. ‘n Gesprek met die lidmaat wat kom vra het vir die kerklike begrafnis vind toe plaas.
Leraar : Sê my, het die oorledene gebid terwyl hy geleef het?
Lidmaat : Nee, hy het nooit gebid nie.
Leraar : Goed dan bid ons ook nie by sy begrafnis nie. Het hy darem Bybel gelees?
Lidmaat : Nee, hy het nooit Bybel gelees nie.
Leraar : Nou goed, dan sal ons maar ook nie Bybel lees by die begrafnis nie! En sê my, het hy darem gehou daarvan om saam met die gemeente te sing?
Lidmaat : Nee, hy het nooit saam met die gemeente kom sing nie.
Leraar : Ek verstaan. Nou ja dan gaan ons ook maar nie sing by sy begrafnis nie! Laat ek net seker maak, het hy hoegenaamd sy voete in die kerk gesit?
Lidmaat : Nee, hy het nooit kerk toe gekom nie.
Leraar : Reg, as hy dan soos ‘n hond geleef het, begrawe hom dan soos ‘n hond…
Die volgende Sondag was daar nie plek vir ‘n muis in die kerk nie. Die plek was oorvol, die mense het selfs by die vensters ingehang…
[Natuurlik, sal hierdie taktiek nie meer vandag werk nie. Die bygeloof dat ‘n Christelike begrafnis vir jou toegang tot God se koninkryk sal gee ten spyte van ‘n lewe sonder God en sy kerk, sal moeilik uitsterf, veral omdat afvallige lidmate gerieflik met ‘n buurgemeente reël om hulle te begrawe.]
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking